Piazza del Plebiscito

Piazza del Plebiscito znajduje się na końcu Via Toledo, czyli największej ulicy Neapolu. Sam liczy sobie około 25 000 metrów kwadratowych, co stawia go w czołówce największych placów w całych Włoszech. Z racji swoich rozmiarów, jest w Neapolu bardzo często wykorzystywany do różnego rodzaju dużych imprez.

Jego nazwa pochodzi od plebiscytu, w którym 21 października 1860 południowe Włochy, a następnie Królestwo Obojga Sycylii, przystąpiły do Piemontu z Sabaudii. Przed tą datą Plac nazywany był po prostu Palazzo, bo rozpościerał się przed Pałacem Królewskim.

Przez wieki były poszerzane jego nieregularne kształty. W obecnym kształcie został wytyczony dopiero za sprawą budowy bezpośrednio przy nim Nowego Pałacu Królewskiego zaprojektowanego przez Domenico Fontana, który po dziś dzień zachwyca swoim wyglądem.  Ta stopniowa transformacja placu miała miejsce od połowy XVIII wieku.

Wtedy jeszcze nie stał na nim kościół San Francesco di Paola, którego obecnie podziwiamy praktycznie w „sercu” Piazza del Plebiscito. Kościół ten powstał w latach 1817-1846 i jest on klasycystyczną kopią rzymskiego Panteonu. Powstał za panowania Burbonów jako symbol utrwalenia ich władzy po wygnaniu Francuzów. Stąd na placu przed kościołem stoją dwa pomniki burbońskich władców na koniach: Karola III i Ferdynanda I. Ich autorem był bardzo ceniony w XIX wieku rzeźbiarz Antoni Canova. Po bokach otacza kościół starsza od niego samego dorycka kolumnada, którą zaczęto budować w 1809 roku za rządów francuza Joachima Murata.

Nazwa kościoła: San Francesco di Paoli, czyli Kościół św. Franciszka z Paoli – był on od wieków uznawany za patrona Królestwa Neapolu.

Nie mniej jednak najważniejszą budowlą znajdującą się przy placu Plebiscito (jego zachodniej stronie) jest Palazzo Reale czyli Pałac Królewski – naprzeciw Kościoła San Francesco di Paola.

Pałac ten od XVII wieku pełnił funkcje głównej rezydencji królów Neapolu. Jego budowę co prawda rozpoczął w 1600 roku ówczesny hiszpański wicekról, przewidując przyjazd monarchy Filipa II, ale ten nigdy jednak tego nie uczynił, dlatego rozbudowany był później. Gościł on kolejno monarchów Burbońskich, potem włoskich królów z dynastii sabaudzkiej.

Osiem okazałych posągów, które są umieszczone w niszach pierwszego pietra (elewacja zewnętrzna), które możemy podziwiać po dziś dzień, zostały zamówione przez Umberto I (z dynastii sabaudzkiej). Każdy z nich reprezentuje jedną z dynastii w której rękach spoczywał los Naopolu, a były to dynastie: Normanów, Szwabów, Andegawenów, Aragończyków, Habsburgów, Burbonów, bonapartystów i Sabaudczyków.

Udostępniony jest dla zwiedzających, a zwiedzać można między innymi apartamenty królewskie, kaplicę, salę teatralną (Teatrino di Corte z 1768 roku), czytelnie pałacowej biblioteki Nazionale i okazałą, monumentalną klatkę schodową, którą możemy zobaczyć na zdjęciach w bardzo wielu przewodnikach.

A na Piazza del Plebiscito życie rano i wieczorem tętni…